Son bir durak lazım bana!
Denize bakan bir bank, bir de sakin bir akşamın sessizliği. İçime içime akıttım gözyaşlarımı kalabalıkların içinde tebessümle. Bilemezdiniz, zaten bilmek de istemediniz. Kırgın değilim, belki de izin vermedim. Anlamanızı beklerdim önceleri hevesle, sanırdım ki biriniz çıkıp kapıyı çalacak, soracak “Nasılsın” diye, yanılmamışım. Yanılmışım bile diyemiyorum farkında mısınız? Bu kadarmışsınız , özür dilemiyorum.
Bırakın şimdi umutlarımın yakasını, bırakın peşini hayallerimin. Razıyım yine tebessümle karşılamaya sizi, maskelerinize bile katlanırım bu saatten sonra. Yeter ki bırakın.
Şimdi akşamcı müdavimleri gelmeden bankın, vedalaşmalıyım içime akıttığım ve her damlasına sebep olduğum gözyaşlarımla. İyotlu deniz havası doluyor içime gözlerimi her ıslak yumduğumda, havanın soğukluğu da avuçlarımda hediyesi.
Yolum uzun, ellerim ceplerimde yürüyeceğim kilometrelerce. Gelirseniz başım gözüm üstüne ama kapı zilinin üstündeki not size…
